ز گرمی بی نصیب افتاده ام چون شمع خاموشی

ز دلها رفته ام چون یاد از خاطر فراموشی

منم با ناله دمسازی به مرغ شب هم آوازی

منم بی باده مدهوشی ز خون دل قدح نوشی

ز آرامم جدا از فتنهٔ روی دلارامی

سیه روزم چو شب در حسرت صبح بناگوشی

بدان حالم ز ناکامی که تسکین می دهم دل را

به داغی از گل رویی به نیشی از لب نوشی

به دشواری توان دیدن وجود ناتوانم را

به تار پرنیان مانم ز عشق پرنیان پوشی

به چشمت خیره گشتم کز دلت آگه شوم اما

چه رازی می توان خواند از نگاه سرد خاموشی

چه می پرسی رهی از داغ و درد سینه سوز من؟

که روز و شب هم آغوش تبم با یاد آغوشی